Η νανογραφία φαίνεται μία μαγική τεχνολογία, δεν είναι όμως η μόνη που ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Πριν μία δεκαετία, το ξεχασμένο πια σύστημα Elcorsy υποσχόταν πάνω-κάτω τα ίδια.

Οι φημολογίες γύρω από την τεχνολογία νανογραφίας του Μπένι Λάντα οργιάζουν όσο πλησιάζει η drupa. Τόσο πολύ μάλιστα, που οι προετοιμασίες της εταιρίας για την έκθεση  διαταράχτηκαν από τον κλαδικό τύπο άλλα και από άλλα ενδιαφερόμενα μέρη που προσπαθούσαν να αποκαλύψουν από τι αποτελείται αυτή η τεχνολογία, λίγες μέρες πριν την επίσημα παρουσίασή της. Αυτό που ανακοινώθηκε είναι ότι η τεχνολογία χρησιμοποιεί ψεκαστές μελανιού, και όχι κεφαλές ψεκασμού μελανιού, ότι τυπώνει είτε στα 600 dpi είτε στα 1200 dpi, μπορεί να καλύψει από Β3 έως Β1 σχήματα, ότι τυπώνει σχεδόν σε όλα τα υλικά -όπως εύκαμπτη συσκευασία- και εφαρμόζεται σε πιεστήρια φύλλου και τυπώνει 11.000 φύλλα την ώρα. Σε κυλινδρικό πιεστήριο θα τυπώνει 200 μέτρα το λεπτό. Αν αναλογιστούμε και την τιμή του, μοιάζει να είναι το εκτυπωτικό μηχάνημα του αιώνα.

Δεν χρειάζονται επιπλέον συστήματα στεγνώματος ούτε καν προ-επικάλυψη. Η τυπωμένη επιφάνεια έχει πάχος μισό μικρό, ή αλλιώς τη μισή κάλυψη ενός λιθογραφικού πιεστηρίου και το μελάνι αποτελείται από μόρια πιγμέντων δεκάτων του νανόμετρου. Αντίστοιχα, το Indigo ElectroInl χρησιμοποιεί μόρια πιγμέντων 100 νανόμετρων. Το μελάνι είναι ένα διάλυμα βασισμένο στο νερό. Το αποτέλεσμα είναι ότι «το Landa Nanographic Printing χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα έντονες κουκκίδες μεγάλης ομοιομορφίας, υψηλή πιστότητα γυαλάδας και την εκτενέστερη CMYK χρωματική γκάμα από οποιαδήποτε άλλη εκτυπωτική διαδικασία», όπως ισχυρίζεται η εταιρία.

Ο ίδιος ο κος Λάντα φέρεται να λέει: «Αισθάνομαι ωραία για την επιστροφή μου. Η διαδικασία Landa Nanographic Printing είναι αποτέλεσμα δέκα χρόνων έρευνας γύρω από τη νανοτεχνολογία. Είναι μία πραγματική καινοτομία που δίνει τη δυνατότητα στα πιεστήριά μας να πετυχαίνουν εξαιρετικά αποτελέσματα». Ένα μεγάλο ποσοστό της προσπάθειας στα δέκα αυτά χρόνια, από την πώληση της Indigo στην ΗΡ μέχρι σήμερα, δαπανήθηκε στην προσπάθεια ανάπτυξης τρόπων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ζεστό αέρα. Αυτό περιελάμβανε δουλειά επάνω σε νανοεπίπεδο και προσπάθεια ελέγχου ενέργειας από συγκρούσεις μεταξύ μορίων αέρα  όταν αυτά αλληλοσυγκρούονται. Όταν συμβαίνει αυτό, δημιουργείται ένα ηλεκτρικό φορτίο. Η ανάπτυξη μιας εκτυπωτικής τεχνολογίας έχει περιγραφεί ως παρακλάδι αυτής της έρευνας.

Το αποτέλεσμα αυτής της περιορισμένης παροχής πληροφοριών ήταν η μεγιστοποίηση της φημολογίας αναφορικά με την τεχνολογία πίσω από τις ανακοινώσεις, και αν ο κος Λάντα έχει ανακαλύψει κάτι εντελώς καινούριο ή αν κατάφερε να ξεπεράσει εγγενή προβλήματα σε τεχνολογίες που δεν κατάφεραν να εισέλθουν στην αγορά.

Η νανογραφία είναι κάτι σαν ακυρολεξία, σαν αντίθεση μιας και τα σωματίδια πιγμέντων και πολλά inkjets και για τα Indigo ήδη μετρώνται σε νανόμετρα. Είναι μάλλον απίθανο να πρόκειται για επιστρογή στην ηλεκτροφωτογραφία μιας και οι προσπάθειες της ΗΡ δεν πέτυχαν τις καινοτομίες που σήμερα ισχυρίζεται ο κος Λάντα. Αλλά ούτε και άλλες εταιρίες είχαν τέτοια επιτεύγματα, αν και το σύστημα υγρού τόνερ υψηλού ιξώδους που απέκτησε η Xeikon και η Miyakoshi θα παρουσιάσει στην drupa με την Ryobi, πραγματοποιούν κάποιους από τους ισχυρισμούς σε ό,τι αφορά την ευελιξία και το κόστος, όχι όμως και την ποιότητα. Η τεχνολογία πούδρας (σκόνης) θα πρέπει να αποκλειστεί, αφού αποκαλύφθηκε ότι χρησιμοποιούνται μελάνια.

Σε αναζήτηση απάντησης, τα αρχεία έφεραν στο φως μια άλλη τεχνολογία, η οποία εμφανίστηκε πριν από μία δεκαετία. Όμως έχει εξαφανιστεί από τότε, πιθανόν γιατί η τεχνολογία κατασκευής της δεν μπορούσε να ξεπεράσει κάποια προβλήματα που φέρονται να είναι εγγενή. Η περιγραφή αυτής της τεχνολογίας ήταν ηλεκτροπηξία (electrocoagulation) και είχε αναπτυχθεί στον Καναδά από την εταιρία Elcorsy. Την είχαμε δει στην Ipex του 1998, σε ένα κυλινδρικό πιεστήριο που παρήγαφγε φύλλα με κουπόνια αγορών. Την ξαναείδαμε στην drupa 2000 σε ένα κόνσεπτ ταχύτερου πιεστηρίου. Είχε σχεδιαστεί για να τυπώνει εφημερίδες, και όπως έλεγαν θα τύπωνε 64 σελίδες ταμπλόιντ σε 5 δευτερόλεπτα με κόστος 90 σεντ, ή αλλιώς 51.000 ταμπλόιντ σελίδες την ώρα.

Αυτή η τεχνολογία τύπωνε έγχρωμα με contone διαδικασία, αντίστοιχη των 200 lpi. Η υπόσχεση ήταν ότι η διαδικασία θα ήταν χαμηλού κόστους, χρησιμοποιώντας μελάνια νερού με πολύ λεπτά σωματίδια πιγμέντων διαλυμένα σε ένα διάλυμα ηλεκτρολυτικών αλλάτων. Όταν εφαρμόζεται ηλεκτρικό ρεύμα, τα πιγμένα διώχνονται από μία κάθοδο προς μία άνοδο κυλίνδρου και έτσι γίνονταν στερεά. Στη διαδικασία της Elcorsy αυτό μεταφερόταν στο χαρτί μέσω ενός ρολού πίεσης.

Ο όγκος του μελανιού θα ελεγχόταν από τον όγκο και τη διάρκεια του ρεύματος. Αυτό θα μπορούσε να δίνει θεωρητικά 256 επίπεδα γκρι ανά κουκκίδα, κοντά στη φωτογραφική ποιότητα που αναφερόταν ο κος Λάντα. Το επιπλέον μελάνι αφαιρείται με τη χρήση ενός μαχαιριού ή ρολού, κάτι σας το ρολό που χρησιμοποιείται στα Indigo για την αφαίρεση του υγρού μελανιού.

Η Elcorsy ισχυριζόταν ταχύτητα εγγραφής 30 μέτρων  το δευτερόλεπτο σε ανάλυση 200 dpi για κάθε ένα ηλεκτρόδιο. Η ακρίβεια είχε να κάνει με τη φιξαρισμένη θέση της δέσμης καθοδικών θέσεων και τη δυνατότητά του να δίνει μέχρι και 256 επίπεδα γκρι σε προσαυξήσεις 15 νανοδευτερόλεπτων. Αυτό θα έδινε ένα αποτέλεσμα αντίστοιχο στις 3200 κουκκίδες ανά ίντσα. Ο κύλινδρος απεικόνισης εκτιμόταν στις 50 εκατομμύρια εκτυπώσεις προτού χρειαστεί αντικατάσταση το κέλυφος, τα όφσετ πιγμένα σε ένα διάλυμα μη διαλύτη και οι εκτυπώσεις θα γίνονταν σε οποιοδήποτε χαρτί, ενώ το κόστος ανά σελίδα θα ήταν μικρότερο από αυτό της όφσετ μιας και δεν χρειάζονταν τσίγκοι.

Παρ” όλα αυτά, η εφαρμογή του πρότζεκτ της Elcorsy είχε σοβαρά προβλήματα, αλλά και δυσκολίες στην κατασεκυή ηλεκτροδίων 50 μικρών που θα έπρεπε να βρίσκονται μακριά το ένα από το άλλο και μονωμένα με κάποιο υλικό. Υπάρχει λόγος, άλλωστε, που οι inkjet κεφαλές παράγονται μόνον σε περιορισμενα μεγέθη. Όταν δουλεύει κανείς σε τέτοιο επίπεδο ακρίβειας, ίσως να δημιουργηθούν φούσκες αερίων στο άκρο του ηλεκτροδίου, επηρεάζοντας τη βιωσιμότητά του και προκαλώντας διάβρωση.

Ο σχεδιασμός του Elcorsy πιεστηρίου θα μπορούσε να επωφεληθεί από εξωτερική τεχνογνωσία. Μετέφερε την εικόνα απευθείας επάνω στο ψαρτί αντί μέσω ενός όφσετ καουτσούκ ή μιας λωρίδας όπως λειτουργεί παγκοσμίως η λύση. Το Elcorsy απέτυχε, και η πατέντα πωλήθηκε στην Toyo Ink, η οποία υπήρξε μία εκ των χρηματοδοτών του πρότζεκτ. Από τότε δεν έχει ακουστεί τίποτε. Τότε, η Toyo ενδιαφερόταν έντονα για την ψηφιακή εκτύπωση – ήταν άλλωστε η αρχική παραγωγός εταιρία του ElectroInk της Indigo.

Αυτά δεν σημαίνουν ότι η νανογραφία είναι η διαδικασία της Elcorsy με άλλο όνομα. Και ο κος Λάντα είναι πολύ έμπειρος για να πέσει στις ίδιες παγίδες με τους καναδούς χημικούς. Έχει περάσει μία δεκαετία και οι τεχνικές παραγωγής των απαιτούμενων κεφαλών απεικόνισης έχουν κάνει άλματα. Ο κος Λάντα ήταν σε συζητήσεις με την Hunkeler για τα μηχανήματα ρολού και τα πιεστήρια φύλλου για αυτή την έκδοση. Άρα ο σχεδιασμός και η κατασκευή αυτών των μερών του συστήματος θα γίνεται από τρίτη εταιρία.

Εάν η Elcorsy είχε τότε μπορέσει να ξεπεράσει τα προβλήματά της και να βρει την απαραίτητη χρηματοδότηση ώστε να καταφέρει να λειτουργήσει η τεχνολογία της και εκτός των εκθέσεων, η πρόταση του κου Λάντα για κόστη και ποιότητα, για ταχύτητα και ευελιξία θα υπήρχε ήδη σε λειτουργία. Ο Μπένι Λάντα θα γνωρίζει σίγουρα τι έγινε με αυτό το ιδανκό εκτυπωτικό σύστημα, αλλά γνωρίζει και πολύ καλά τα θέματα που είχαν τα πρώτα Indigo. Τι ακριβώς θα γίνει στις 2 Μαϊου το γνωρίζουν ελάχιστοι άνθρωποι, οι οποίοι και έχουν ορκιστεί να μην το αποκαλύψουν πριν την έκθεση.

Να είστε συνοντισμένοι λοιπόν, στο twitter ή το facebook σελίδα μας για να μάθετε από πρώτο χέρι το μεγάλο μυστικό στις 2 Μαϊου.

Πηγή: Print Business Magazine